NÉNJO di imah Pa Tani euweuh sasaha, kira-kira wanci
sareupna, Sakadang Monyét turun tina tangkal asem. Tuluy nyampeurkeun ka
Sakadang Kuya anu keur dikurungan ku ranggap. Maksudna mah arék mupuas ka
Sakadang Kuya.
Tapi, barang tepi ka buruan imah Pa Tani, Sakadang Monyét
kacida kagétna. Ari sababna, Sakadang Kuya téh katémbong jiga anu bungah pisan.
Malah maké jeung hahariringan sagala. Teu tulus arék mupuas téh.
“Aya naon Sakadang Kuya, katémbongna téh bet bungah-bungah
teuing?” Sakadang Monyét nanya.
“Ih, atuda rék teu bungah kumaha. Isukan téh uing rék
dikawinkeun ka anakna Pa Tani?”
“Rék dikawinkeun?”
“Enya, rék dikawinkeun!”
“Ka anakna Pa Tani?”
“Enya, ka anakna Pa Tani anu geulis téa geuning. Awakna
lenjang, buukna panjang, deuh … sugan mah,” ceuk Sakadang Kuya bari pepeta,
metakeun awéwé geulis.
Sakadang Monyét ngahuleng teu percaya.
“Ah, piraku?”
“Maenya teu percaya kénéh baé, sakitu jelas tanda-tandana.
Ayeuna téh Ambu Tani jeung anakna keur ka pasar, rék balanja keur olah-olah
hajat isukan. Ari Pa Tani keur néang lebé,” ceuk Sakadang Kuya, kalem.
“Paingan atuh tadi arindit,” ceuk Sakadang Monyét. “Alus
milik Sakadang Kuya mah.”
Sakadang Kuya teu némbal, kalah terus hahariringan.
Sanggeus ngahuleng salila-lila, pok Sakadang Monyét nyarita
lemah-lembut, “Kieu Sakadang Kuya, urang téh asa lain sapoé dua poé sosobatan
téh, nya.”
“Enya, ari kitu?”
“Kumaha upama urang hilian baé. Uing anu dikurungan, Sakadang
Kuya di luar. Hartina Sakadang Kuya bisa bébas, rék balik ka imah heug, atuh
rék cicing baé di dieu teu nanaon,” ceuk Sakadang Monyét.
“Upama kitu mah anu dikawinkeunana gé meureun anjeun, nya?
Ih, embung teuing ari kitu mah! Anak Pa Tani téa, keur geulis téh bageur
deuih,” témbal Sakadang Kuya.
“Emh, Sakadang Kuya mah kawas lain ka sobat baé. Uing ogé
hayang atuh ngarasakeun kabagjaan saperti anjeun ayeuna,” ceuk Sakadang Monyét
ngarenghik.
Sakadang Kuya keukeuh embung, Sakadang Monyét keukeuh
hayang. Lila pakeukeuh-keukeuh. Antukna mah Sakadang Kuya téh ngomong, “Nya
atuh ari hayang-hayang teuing mah, Sakadang Monyét, heug baé. Ngan saméméh
anjeun asup kana ranggap, alungkeun heula uing ka leuwi. Lain ku nanaon, bisi
anakna Pa Tani kuciwa, da geuning katénjona mah bogoheun pisan ka uing téh.
Emh, pileuleuyan, Nyai, lain Akang teu bogoh, ngan ieu mah bakating ku béla ka
nu jadi sobat wé.”
Ngadéngé omongan Sakadang Kuya kitu, Sakadang Monyét kacida
bungahna. Teu talangké deui, Sakadang Kuya dikaluarkeun tina ranggap, tuluy
dipanggul, rigidig dibawa lumpat ka leuwi. Nepi ka leuwi, lung baé Sakadang
Kuya dialungkeun. Manéhna gura-giru balik deui ka imah Pa Tani. Sup kana
ranggap, ngurungan manéh di pipir imah Pa Tani.
Bada magrib anu geus ti pasar téh kakara baralik. Teu lila,
Pa Tani ogé datang. Langsung arasup ka imah, teu ulak-ilik heula kana ranggap,
anu eusina geus lain Sakadang Kuya, tapi Sakadang Monyét.
Isukna, isuk-isuk pisan Pa Tani geus kaluar ti imahna.
“Nyai, pangmawakeun bedog ka dieu, urang meuncit kuya téa!”
ceuk Pa Tani ka anakna.
Gebeg, Sakadang Monyét kacida kagétna ngadéngé omongan Pa
Tani kitu téh. Geuning Sakadang Kuya téh rék dipeuncit, lain rék dikawinkeun,
boro ku aing digenténan, ceuk pikirna.
“Bisi mintul mah asah heula bapana,” ceuk Ambu Tani.
“Heug, ka dieukeun atuh batu asahanana!”
Teu lila gesruk-gesruk kadéngé anu ngasah bedog. Karasana ku
Sakadang Monyét mah meni geus asa gérésél-gérésél baé éta bedog téh kana
beuheungna. Manéhna manggih akal, tuluy baé papaéhan. Awakna dijegerkeun.
Torojol anak Pa Tani ka dinya. Ngilikan ranggap, ngilikan
eusina. Kagét, pédah eusina lain kuya, tapi monyét.
“Bapa, geuning kuya téh euweuh!” anak Pa Tani ngagorowok.
“Naon Nyai, kuya euweuh?” ceuk Pa Tani bari nyampeurkeun.
“Aya ogé monyét, geus paéh deuih. Tuh, awakna ogé mani
jeger!”
“Heueuh geuning!” ceuk Pa Tani bari mukakeun ranggap. Monyét
dicokot. Tuluy dibalangkeun sataker tanaga. Barang keuna kana taneuh, Sakadang
Monyét hudang, berebet lumpat tarik pisan, asup ka jero leuweung. Kalacat baé
naék kana tangkal anu jangkung.
Pa Tani jeung anakna ngan ukur bisa olohok.
from : http://dongeng-uing.blogspot.com/
0 komentar:
Posting Komentar