DINA hiji poé Sakadang Kuya ulin ka sisi basisir. Manéhna
cicing handapeun tangkal kalapa, katebak ku angin laut. Aya ku nimat. Bakating
ku genah, nepi ka nundutan.
Keur kitu, teu kanyahoan ti tadina, torojol Sakadang Maung,
ngomong tarik ngagareuwahkeun anu keur anteng nundutan.
“Ha ha ha, kabeneran, aing keur lapar manggih hakaneun!”
pokna bari ngadeukeutan Sakadang Kuya.
Sakadang Kuya reuwas kacida. Tapi teu bisa nyumput atawa
lumpat. Dina biasa ogé kétang, kateuteu ari, da angger bakal katéwak ku
Sakadang Maung anu kaceluk tarik lumpatna.
“Ké heula, Sakadang Maung,” ceuk Sakadang Kuya, neger-neger
manéh.
“Naon deui? Anu jelas, sia bakal jadi eusi kadut aing!” ceuk
Sakadang Maung, ngomongna angger bedas dibarung ku ngagerem sagala. “Ti kamari
aing can baranghakan. Lumayan kuya kolot ogé!”
“Sabar, Sakadang Maung, sabar,” ceuk Sakadang Kuya,
ngomongna leuleuy, “Lamun mémang geus waktuna jadi hakaneun anjeun, uing mah
rido. Katambah uing sorangan geus kolot, geus bosen hirup. Ngan anjeun kudu
nyaho, daging uing téh tiis jeung hampos. Lamun hayang ngeunah jeung gurih,
euweuh deui carana, uing kudu diduruk heula.”
“Diduruk heula? Kumaha carana?” ceuk Sakadang Maung.
“Gampang atuh. Awak uing bugbrugan ku suluh, tuluy duruk.”
“Ari suluhna ti mana?”
“Ngala ka leuweung!”
“Ngala ka leuweung? Ha ha ha aing apal kana akal licik sia,
dasar kuya! Waktu aing ka leuweung néangan suluh, sia rék kabur! Aing moal bisa
katipo deuleu!” ceuk Sakadang Maung.
“Bisi anjeun teu percaya mah, pék tah talian awak uing,
tuluy cangcang kana tangkal!” témbal Sakadang Kuya.
“Heug atuh ari kitu mah!” ceuk Sakadang Maung. Tuluy néangan
areuy keur nalian kuya. Geus manggih, reketek awak Sakadang Kuya téh ditalian.
Tungtung talina ditalikeun kana tangkal kalapa. Ngahaja talina dipanjangan, da
kitu paménta Sakadang Kuya téh. Sanggeus yakin talina pageuh, Sakadang Maung
indit ka leuweung rék ngala suluh.
Sabot Sakadang Maung ka leuweung, buru-buru Sakadang Kuya
nyieun liang dina keusik. Liangna kawilang jero ogé, gedéna sapaseun awakna.
Tuluy manéhna cicing dina luhureun éta liang, nepi ka henteu kaciri aya liang.
Jol Sakadang Maung manggul suluh, tuluy dibugbrugkeun kana
awak Sakadang Kuya. Gur baé sukuh téh diseungeut. Teu hésé teurakna seuneu téh,
kawantu suluh gararing. Sakeudeung ogé seuneuna geus ngabebela, teu bina ti nu
keur nyieun api unggun. Ari Sakadang Kuya, barang durukan hurung téh, terus baé
mubus kana liang anu aya di handapeunana.
“Sakadang Kuya!” ceuk Sakadang Maung.
“Kuk!”
“Can paéh?”
“Encan, seuneuna kurang gedé.”
Suluhna ditambahan deui.
“Sakadang Kuya!”
“Kuk!”
“Can paéh kénéh?”
“Encan, anéh di dieu mah seuneu téh bet haneut!” témbal
Sakadang Kuya.
Suluhna ditambahan deui.
“Sakadang Kuya!”
Sakadang Kuya teu némbalan.
“Ah, jigana ayeuna mah geus paéh Sakadang Kuya téh.”
Barang durukan geus pareum, Sakadang Maung kurah-koréh kana
durukan, néangan daging kuya. Keur kitu, Sakadang Kuya ngurumuy tina jero lebu
durukan. Awakna jadi bodas ku lebu.
“Sakadang Kuya, geuning sia hirup kénéh?” ceul Sakadang
Maung kacida kagétna.
“Puguh ceuk uing gé tadi, seuneuna téh jadi haneut di lebah
dieu mah!” témbal Sakadang Kuya kalem.
“Baruk tiis nya?” ceuk Sakadang Maung deui bari nilik-nilik
awak Sakadang Kuya. “Jeung deui awak silaing jadi bodas kitu? Asa leuwih kasép
euy!”
Sakadang Kuya mésem. Pok ngomong, “Sakadang Maung hayang
siga kuring?”
“Ih, puguh wé, ti baheula aing téh hayang boga kulit bodas.
Meureun bakal leuwih tegep, nya!”
“Tangtu wé atuh. Komo Sakadang Maung mah, lamun boga kulit
bodas téh, bakal leuwih gagah jeung kasép. Ayeuna ogé cacakan coréléng geus
tegep.”
“Bisa kitu mun kulit uing hayang bodas kawas siliang
ayeuna?” ceuk Sakadang Maung, rada sopan ayeuna ngomongna téh, teu uang-aing
teuing.
“Nya bisa atuh, asal daék diduruk wé siga uing tadi,” ceuk
Sakadang Kuya.
“Diduruk? Moal panas kitu?”
“Moal. Apan uing ogé henteu nanaon, malah kulit jadi bodas,”
témbal Sakadang Kuya. “Lamun arék, jung atuh néangan suluhna heula!”
Teu loba tatanya deui, Sakadang Maung indit ka leuweung rék
ngala suluh. Meunang sawatara lilana, Sakadang Maung datang bari manggul suluh
gararing.
“Pék ngagolér di dinya, ku uing urang bugbrugan ku suluh!”
ceuk Sakadang Kuya.
Sakadang Maung ngagolér, tuluy dibugbrugan ku suluh. Sut
atuh suluh diseungeut. Jegur baé hurung, tangka ngabebela.
“Sakadang Maung!”
“Heuy!”
“Hirup kénéh?”
“Hirup, euy, ngan panas geuning!”
“Panas sotéh mimitina, engké mah moal geura.”
Suluhna ditambahan deui. Geus sawatara lilana, ditanya deui
ku Sakadang Kuya.
“Sakadang Maung, hirup kénéh?”
“Hirup euy, ngan panas,” témbal Sakadang Maung, sorana
ngalaunan.
Suluhna ditambahan deui. Geus sawatara lilana, ditanya deui
ku Sakadang Kuya.
“Sakadang Maung, hirup kénéh?”
“Iup, han hanas heuy …,” Sakadang Maung némbal, sorana beuki
teu kadéngé baé.
Teu talangké, suluhna dibugbrugan deui. Sanggeus sawatara
lilana, pok ditanya deui ku Sakadang Kuya.
“Sakadang Maung, hirup kénéh euy?”
Sakadang Maung teu némbalan.
“Lah, kawasna mah geus paéh Si Belang téh,” ceuk Sakadang
Kuya.
Teu lila kadéngé sora tingbeletuk tina durukan. Sirah jeung
awak Sakadang Maung baritu. Kambeu deuih bau hangit daging jeung kulit anu
kaduruk.
“Yakin geus paéh Si Belang téh. Keun, itung-itung wawalesna
ka sato anu sok ngahakanan sato laleutik,” ceuk Sakadang Kuya.
from : http://dongeng-uing.blogspot.com/
0 komentar:
Posting Komentar